Geboorteverhalen

Tineke

Ik ben Tineke moeder van een 5jarige zoon. We zijn thuisbevallen van een kerngezonde baby. Samen met een engelstalig voedvrouw. 

Marijke is mijn zus. Toen ik zwanger was bezocht ze me een 2- 3tal keren. Toen woonde ik nog op Mallorca. 
Ze was voor mij niet alleen een lieve een zus maar ook een zeer goeie Doula. 
Voor mij en mijn ex-partner was ze erg ondersteunend, betrokken en meelevend. Ze volgde de zwangerschap op de voet. We zijn haar heel erg dankbaar! De zwangerschap en bevalling is voor ons een leerzame en verrijkende gebeurtenis geweest. Het heeft me een zelfvertrouwen gegeven.
We zijn thuis bevallen. Maar helaas was Marijke er fysiek niet bij. Toch was zij op een of andere manier wel aanwezig. Ik had haar via "skype" laten weten dat het geboorte-proces begonnen was.

Tijdens de zwangerschapsperiode;
Ze nodigde me uit om me echt voor te bereiden op de bevalling. 
Wat is the worst-case cenario. Wat is je heaven on earth dream?
Als Kinesiste informeerde ze hoe het lichamelijk proces verloopt. Als doula vroeg ze me om emotioneel en mentaal voor te bereiden op het ouderschap.
Ze confronteerde me met mijn angsten rond de bevalling. Dat was een eye-opener. Ik heb die angsten min of meer doorwerkt. Ik was zeer angstig om in een ziekenhuis te bevallen. Daar in het ziekenhuis spreken ze Catalaans en Spaans. Daar is er personeel die gewoon hun werk doen en vertrekken als ze hun uren hebben gewerkt. Ik wil maar niet begrijpen dat je gaat bevallen in een ziekenhuis. Je bent niet ziek. Je geeft leven! 
En vooral in een ziekenhuis voel ik me onderworpen aan, hulploos....ik voel me onderdanig, onmachtig, onwaardig, en niet gerespecteer. Je bent een pacient. Niet een mens!
Dus marijke Doula, heeft me enorm geholpen die angsten te transformeren. Ze zijn er om te helpen op hun manier. Ze doen het beste wat ze kunnen. Ze hebben gestudeert en hebben ervaring. Hen zien is een positief en liefdevol daglicht niet alleen in het duistere van mijn angsten. Dat ik als bevallende moeder ook mijn grenzen, mijn eigen wil mag aangeven. Dat ze daar zijn om te helpen en niet alleen om te manipuleren. Dat God ook daar aanwezig is op die voor mij klinische, zieke plek.

Marijke heeft me vertouwen gegeven. Wetende dat de gehele mensheid door dat geboortekanaal gaat. Oervertrouwen dat mijn zwangere lijf een oer-instinct heeft, die simpelweg weet. Daarin te mogen vertrouwen. 
Het enige wat je doet is bewust-zijn van je ademhaling.
Ze oefende met mij in pijngrens-verleggende ademhalngs oefeningen. Pijn en bewustzijn.
Oefeningen voor de contrakties en persweeen. Je aandacht is Hier en Nu ademen openen en ontspannen. Bewegen en klank uiten.
De kracht van helend water en etherische olienen en Muziek.
Marijke heeft de voedvrouw ontmoet. De voedvrouw heeft mij een aantal keer opgezocht voor de bevalling. Dat heeft ons allen goed gedaan.
Het eerste weekend na de bevalling is Marijke komen logeren. Ik geloof dat ze de voedrvouw dan terug heeft gezien. Zij kwam voor de laatste keer. Ze kwam kijken of alles goed ging met mij en de baby. Marijke heeft mij omarmd in lieve zorgen en toewijding. Ik voelde me gesteund. Ik was per momenten zeer intens emotioneel. Vreugde en verdriet wisselde elkaar af. Marijke was dan een zus, doula en kaamverzorgster.
Ik kan zeggen achteraf dat ik genoten heb van de zwangerschap en de bevalling. De bevalling is een van de mooiste herinneringen van mijn leven!
Bij dit schrijven wil ik nog eens getuigen van mijn grootte dankbaarheid. 
Marijke doet niet alleen doula-werk, ze is dat, ze ademd dat... 
Het is een meerwaarde bij de zwangerschap en bevalling om Marijke aanwezig te hebben.

BEVALLING VAN BRECHT

In de winter van 2011 heb ik prenatale kine gevolgd bij Marijke. Dit bestond uit een aantal sessies waarvan één keer samen met mijn vriend Toon. Het waren voornamelijk ademhalingsoefeningen en het uitproberen van verschillende houdingen die nuttig kunnen zijn tijdens de weeën of tijdens het persen. Daarnaast had ze me ook een aantal boeken geleend i.v.m. deze technieken.

De laatste oefensessie vermelde ze ook dat ze indien ik en Toon het wilden, kon assisteren als Doula bij de bevalling. Ze had al verteld over andere bevallingen waarbij ze had geassisteerd. Ik zei dat ik er eens met Toon over zou praten (ik vermoed dat het vrijdag was) en dat ik de maandag erop aan mijn gynaecologe zou vragen hoe ze daar tegenover stond (ik moest dan langs op controle).

Voor Toon was het prima dat Marijke zou helpen tijdens de bevalling als dat voor mij een geruststelling zou zijn. Zondag zijn we nog op bezoek geweest bij mijn schoonfamilie en zondagnacht is mijn water gebroken. Na een telefoontje naar het ziekenhuis moest ik “rustig afwachten” tot de volgende ochtend omdat ik nog geen weeën had. ’s Morgens zijn we dan naar het ziekenhuis gereden en na controle mocht ik nog terug naar huis als ik wilde, ik had nog maar één centimeter opening. Maar we hebben toen besloten om te blijven en zijn via de trap naar mijn kamer geweest om het gerief al in de kasten te steken. Daar zijn de weeën dan toch begonnen en had ik wat bloedverlies. We zijn dan weer naar het verloskwartier gegaan. Ondertussen was alles gekuist en was er een arbeidskamer vrij. Rond de middag is mijn gynaecologe dan eens langs geweest en heb ik gevraagd of Marijke eventueel mocht afkomen om me te begeleiden tijdens de bevalling. Toon heeft haar toen gebeld met de vraag of het voor haar kon. Ze heeft toen een paar cliënten afgebeld en is naar ons gekomen.

Voor mij was het een enorme opluchting dat Marijke zou komen. Want ik had al geprobeerd op de zitbal te zitten maar dat was enkel maar pijnlijker. Het beste was nog in een bolletje op het bed te liggen. Eenmaal dat Marijke er was heeft ze lang en hard mijn lenden gemasseerd. In de late namiddag ben ik dan in een ontspanningsbad gegaan op mijn kamer. Rond een uur of zes mocht ik dan verhuizen naar het bevallingsbad, ik wou namelijk indien mogelijk onder water bevallen. Daar is Marijke in afwachting van de persweeën nog mee in het bad gegaan voor de weeën te helpen opvangen. Na een tijd moest ik van de gynaecologe terug uit het bad en allerlei houdingen aannemen: op het bed, op een baarkruk, rechtstaand met mijn armen over Toon ... Dit was blijkbaar met de bedoeling de persweeën op te wekken. Toen dit allemaal niet hielp mocht ik dan toch, oh zalig, weer in het bad. Ik moest niet langer de weeën wegpuffen maar mijn buikspieren gebruiken om te persen. Het heeft toen nog 90 minuten geduurd tot Brecht geboren is. Ondertussen ben ik aangemoedigd door Marijke, de vroedvrouwen, de gynaecologe en Toon om al mijn kracht en doorzettingsvermogen te gebruiken om te persen. Na een kleine knip op het einde was Brecht geboren om 23u20 op 21 maart 2011!

Voor mij persoonlijk was de permanente aanwezigheid van Marijke een geruststelling. Ik weet niet zeker of dat ik zonder haar had kunnen doorzetten tot het einde. Ze bleef de ganse tijd bij ons, in tegenstelling tot de vroedvrouwen die van de ene kamer naar de andere kamer moeten gaan. De vroedvrouwen zelf waren ook blij met haar aanwezigheid, dan hadden ze meer tijd voor de andere vrouwen.
Wij zijn heel blij dat Marijke ons met raad en daad heeft bijgestaan tijdens deze onvergetelijke en zeer intense dag! Het resultaat huppelt hier nu vrolijk rond.
Bedankt Marijke, we wensen je nog veel succes. Liefs en groetjes,
Ellen, Toon en Brechtje

Geboorteverhaal Gil

Op zondag 29 september had ik in de late namiddag menstruatiepijnen maar was nog druk in de weer en heb niet veel aandacht besteed aan deze pijn. Later op de avond had ik weeën maar we dachten dat dit voorweeën waren.

Die avond ben ik op tijd gaan slapen gezien ik ’s anderendaags een zware dag voor de boeg had. Rond 1u30 ben ik wakker geworden met pijn. Nog steeds dacht ik dat dit voorweeën waren. Tijdens de prenatale kine kreeg ik de signalen mee wanneer een bevalling zich zou aankondigen. Via een app op de iphone registreerde ik de weeën, geen constante. Daarnaast geen verlies van slijmprop (toch niet opgemerkt) en mijn water was niet gebroken. Ik deed de ademhalingsoefeningen geleerd tijdens prenatale lessen bij mijn nicht, kinesitherapeut Marijke Van Holm.

Rond 3u nam de pijn toe maar was nog steeds overtuigd dat het oefenweeën waren. Mijn vriend heeft contact opgenomen met de materniteit van AZ Sint Lucas Gent. Daar kreeg hij de melding ‘als ze niet ligt te krullen van de pijn, zullen het geen echte weeën zijn’ maar ze benadrukte dat we altijd mochten langskomen voor een test aan de monitor. Gezien ik diezelfde ochtend om 8u op controle moest komen, hebben we beslist om toch naar het ziekenhuis te gaan voor die monitortest. De maandag zou ik alleen op kantoor zijn en het werd al nipt om op tijd aanwezig te zijn na onderzoek in het ziekenhuis. Ik dacht 2 vliegen in één klap, was toch wakker, dus nu controle en straks op tijd op kantoor.

Gelukkig wonen we aan de achterkant van het ziekenhuis en waren we snel ter plaatse. Rond 3u45 kwamen we als 2 toeristen aan op de materniteit. Een stagiaire begeleidde ons naar een verloskamer voor de monitor. Ze controleerde de opening en constateerde 4cm ontsluiting. Week daarvoor had ik 2 cm tijdens consultatie Dr Volckaert. Maar ze ging haar stagementor nog even laten verifiëren. Na half uurtje monitor waarbij de weeën pijnlijker en meer uitgesproken waren, onderzocht de vroedvrouw me. Na onderzoek zette ze de stagiaire onmiddellijk aan het werk en kregen we de melding ‘u gaat bevallen, u hebt 8 cm ontsluiting’. Dit was een verrassing!

Gelukkig nam mijn vriend Michel het heft in handen zodat ik me kon concentreren op de weeën. Op dat moment had ik 1 gedachte en dat was een oneliner van mijn nicht ‘werk mee met je lijf ook al doet het pijn’. Hij informeerde de vroedvrouw dat ik onder water wou bevallen en de aanwezigheid van mijn nicht tijdens de bevalling. Er was geen tijd meer om te verhuizen naar een kamer met bad dus hebben we geopteerd om te bevallen op een kruk. Ze hadden een supersonische tafel die ze tot kruk konden ombouwen. Gezien mijn nicht in Beernem woont, was de vraag of ze nog op tijd ging zijn. Ze is onmiddellijk vertrokken en net op tijd aangekomen voor de geboorte. De vroedvrouw had Dr Volckaert opgebeld maar na slechts 2 consultaties wist hij niet onmiddellijk wie we waren. Ook hij heeft zich naar het ziekenhuis gerept. Ondertussen had ik een lavement gekregen maar had geen enkele nut meer. De persweeën waren al op gang gekomen. De stagiaire kreeg de eer om mijn water te breken.

Eenmaal iedereen aanwezig ben ik 30 tot 45 min in arbeid geweest en Gil was geboren. Na de voorlaatste wee heb ik een knip gehad en de wee daarna lag er een klein wonder in mijn armen. Het is allemaal zo snel gegaan dat we allebei overdonderd waren. Kort daarna is de placenta op natuurlijke manier gevolgd.

Gil kwam 2 weken te vroeg en verraste ons maar maakt het goed!.

Kort en krachtig ‘vree wel’ bedankt Marijke!